Eén van de dingen die ik hoor van mensen van mijn leeftijd en ouder, is dat ze gewoon niet meer lijken te kunnen rijden zoals vroeger, toen ze nog kinderen waren. Wat is er in het bijzonder met hun moed gebeurd? Ik realiseer mij dit ook de laatste jaren. In Montana dacht ik er niet bij na om zonder zadel en met alleen een halster op een paard te gaan zitten en door de bossen te galopperen. Dus ook zonder cap! Heerlijk die onbevangenheid. Maar nu zou ik dat echt niet meer durven. Hoe kan dat?
Er zit blijkbaar een heel wetenschap achter waarom we het gevoel hebben dat we ons jeugdige enthousiasme en controle over ons lichaam verliezen. In de meeste gevallen zijn we dat ook, tenzij we ons bewust zijn van onze eigen mentale en fysieke conditionering.
Het blijkt dat onze hersenen naarmate we ouder worden nieuwe zenuwbanen vormen die het overnemen van de instinctieve hersenimpulsen die ons in onze jeugd beheersten. Dit is de reden waarom we opeens moeten nadenken wat eens ‘gewoon vanzelf ging’.
Meer fascinerend, onze hersenen en ons lichaam zijn volledig met elkaar verweven. Als ons brein zegt dat dit moeilijk is, spant ons lichaam zich aan en wacht op verdere instructies. Zal dit veilig zijn? Is het te doen? Zou het beter zijn om hier nog eens over na te denken? In plaats van te bewegen zonder bewust na te denken, worden we gekweld door vragen en onzekerheid.
Onze hersenen beginnen ons berichten te sturen dat het verstandig is om ons zorgen te maken. Dit is de reden waarom zoveel van de dingen die we als kinderen deden – van het zwemmen met onze paarden in het water tot zonder zadel (en zonder cap) galopperen door de bossen – nu net zo vergezocht lijken als vliegen naar de maan. Onze hersenen vertellen ons dat als we dit blijven doen, er waarschijnlijk ongelukken gaan gebeuren.
Natuurlijk, als we dit eenmaal denken, vermenigvuldigen de kansen dat het uitkomt. Ons lichaam luistert naar de signalen die onze hersenen ontvangen, hierdoor verandert onze fysiologie. We beginnen onze spieren samen te spannen. Onze houding verandert. We worden stijf. Onze ademhaling wordt oppervlakkig en snel. Dit zijn overlevingsmechanismen die dateren uit de tijd van de holbewoners… en verrassend genoeg zijn het ook de reacties die onze paarden van streek maken.
We zijn niet zomaar ‘op mysterieuze wijze de zenuwen kwijtgeraakt’.
Bevallen, de enige kostwinner of verzorger worden, een ernstige ziekte overleven, pijnlijke gewrichten hebben, ongelukken zien of er over lezen.. dit alles zal de manier veranderen waarop je lichaam reageert op signalen van je hersenen. Dit zit niet alleen ‘in je hoofd’. Het is wetenschap. Het zit in onze natuur.
We zijn dus niet meer dezelfde als vroeger. We zijn geëvolueerd om onszelf en onze dierbaren te beschermen naarmate we ouder worden.
Ook als we vele jaren uit het zadel zijn geweest en pas na tientallen jaren terugkeren in het zadel, hebben we een uitdaging voor ons. Ons evenwicht, reacties, lichaamscontrole, reactietijd, moed en instincten zullen zo veranderd zijn dat we onszelf misschien niet meer herkennen.
We moeten ons zelf ook niet vergelijken met onze jongere ik die onbezorgd met de paarden speelde. Om zelfverzekerd te kunnen blijven rijden voor nu en in de toekomst is het dus belangrijk om onze conditie op peil te houden, regelmatig te rijden en op paarden te rijden die het beste bij ons passen.
